Ο μονόλογος ενός φυλακισμένου γουρουνιού

Κείμενο από την Έλλη Στούρνα

Τα κάγκελα είναι μεταλλικά. Με τίποτα δεν σπάνε.
Θα χτυπήσω τη μουσούδα μου με δύναμη, θα δώσω κάθε δύναμη που έχω.
Για να βγω.
Να δω και να ζήσω όσα δεν είδα και δεν έζησα ποτέ.
Στη μικρή μου ζωή. Την ανύπαρκτη.
Να δω και να ζήσω όσα θεωρείς δεδομένα.
Τον ήλιο, το φως, την ησυχία.
Το χώμα, το γρασίδι, τα δέντρα.
Το να έχω χώρο. Το να μυρίζω καθαρό αέρα. Να μπορώ να ξαπλώσω το σώμα μου στη γη.
Θα χτυπήσω στα κάγκελα του κλουβιού. Κανένα το νόημα. Χαμένος ο κόπος. Το κλουβί είναι σιδερένιο. Με έχουν ασφαλίσει καλά να μην το σκάσω.
Μην ανησυχείς για μένα. Δεν θα με γνωρίσεις ποτέ. Δεν θα σε αηδιάσω με τη βρωμιά μου και την αθλιότητα που σέρνω.
Δεν θα σε στενοχωρήσω με τη θλιβερή μορφή μου, την άδεια ζωή μου, τον πόνο μου.
Θα έρθω στο σπίτι σου μέσα σε μια σακούλα πλαστική, σε συσκευασία σούπερ μάρκετ, σε φέτες ή σε κομμάτια.
Τίποτα δεν θα καταλάβεις. Μόνο αν είναι φρέσκα τα νεκρά μου μέλη, αν είναι πρόσφατος ο θάνατός μου, αν οι πνιχτές κραυγές μου ακούγονται ακόμα στα αυτιά του σφαγέα μου πριν τις βουτήξει μέσα στο βραδυνό ποτό του.
Γεννήθηκα για να πεθάνω. Μια μέρα τυχαία σε ένα μέρος άθλιο. Μια μέρα φωτεινή ή βροχερή, συννεφιασμένη ή κρύα.
Καμμία σημασία δεν έχει. Ποτέ μου δεν έμαθα τι σημαίνει μέρα, άλλωστε.
Γεννήθηκα για να με σκοτώσουν. Στην κατάλληλη ηλικία που θα μπορέσεις να με απολαύσεις περισσότερο. Τη σωστή στιγμή για να συνοδεύσω την καλύτερη πίτσα και το πιο λαχταριστό τοστ.